Poesía Xeolocalizada: Lordelo

 

 

Casa da miña infancia,
recordos que gardas,
árbores que te rodean
como xoias de esmeralda.

Antes de chegar, xa estabas en pé
coma un carballo que soporta a dor
de pequeniña me viches crecer
ti sempre permanecerás na miña mente.

Ti sempre fuches a inspiración
das demais casas, sendo un ferro
que aguanta as dores da alma.

                                  

                                                                                                                                            Haidée de Brito Garrido (3º ESO)